چنگ گونه‌ای ساز زهی باستانی است و از مشهورترین سازهای ایران باستان به‌شمارمی‌آید. در ادبیات پارسی بسیار از این ساز یاد شده است و سیاره زهره را چنگ‌‌زن دانسته‌اند. مُهری گِلین که درتپه چغامیش خوزستان یافته شده و مربوط به هزاره چهارم قبل ازمیلاد و دوران ایلامیان است، یک نوازنده چنگ منحنی را نشان می‌دهد. این چنگ ۶ رشته دارد. ساز چنگ در ایران دارای چهار رشته سیم بوده است که در دوره ساسانیان به ۱۱ رشته می‌رسد و در دوران اسلامی تا ۳۵ رشته هم افزایش پیدا می‌کند. پیدایش چنگ از پیدایش کمان نشأت گرفته است؛ در اثر تیراندازی زه مرتعش می‌شد و صدای کمی به گوش می‌رسید. چنگ‌های اولیه شبیه کمانی از نی و چوب بوده که زهی میان آن کشیده می‌شده است.
آخرین چنگ‌نواز ایرانی در دوران صفویه به نام «سلطان محمد چنگی» بوده است.
چنگ سازی رشته‌ای است که با انگشت نواخته می‌شود و تکنیک نوازندگی آن در جهان هشت‌انگشتی است، اما تکنیک نوازندگی در ایران طبق اطلاعات استخراج‌شده از مستندات باستانی، ده‌انگشتی است.
ساز چنگ غالباً از چوب‌های گردو و افرا ساخته می‌شود.
