سه‌تار از سازهای زهی مضرابی (زخمه‌ای) است که در ساختمان آن از چوب، فلز و زه استفاده شده است. سه‌تار را از خانواده تنبور دانسته‌اند. این ساز در حالت نشسته نواخته می‌شود. کاسه طنینی این ساز گلابی‌شکل و از جنس چوب است. کاسه را گاه یک تکه و گاه ترکه‌ای می‌سازند. روی دهانه‌ی کاسه صفحه‌ای چوبی قرار دارد و خرک روی این صفحه قرار می‌گیرد. روی صفحه معمولاً سوراخ‌هایی ایجاد می‌کنند که خروج صدا را از کاسه طنینی ممکن می‌سازد. دسته سه‌تار باریک و به صورت لوله‌ای توپُر است که یک طرف آن صاف و طرف دیگر نیم‌گرد است. روی دسته ساز 28 دستان بسته می‌شود که این دستان‌ها از جنس زه و یا نخ نایلونی هستند. سه‌تار دارای 4 سیم فلزی است که چهارمین سیم آن را فردی به نام مشتاق علی‌شاه اضافه کرده و این سیم را به نام مشتاق می‌شناسند. سیم‌ها از یک طرف به سیم‌گیر پایین کاسه ساز وصل می‌شوند و بعد از عبور از روی خرک و شیطانک به دور گوشی‌های سر دسته ساز پیچیده می‌شوند.
این ساز را همان‌گونه که در تصویر زیر مشاهده می‌نمایید، با ناخن انگشت سبابه می‌نوازند و به طور کلی صدای این ساز بسیار کم است و بیشتر جنبه تکنوازی این ساز اهمیت دارد. ولی با این حال در گروه‌های سنتی ایرانی نیز از آن استفاده می‌شود. از اساتید به نام این ساز می‌توان به استاد احمد عبادی و سعید هرمزی اشاره کرد. عشقی از سازندگان نامی و قدیمی این ساز بوده است. از تکنیک‌های قابل اجرا بر روی این ساز می‌توان از مضراب چپ و راست، مضراب ریز، درّاب، پنجه‌کاری و ... نام برد.
